توکن‌های حریم خصوصی چیست؟

اصطلاح “کوین‌های حریم خصوصی” به توکن‌هایی اطلاق می‌شود که اطلاعات مربوط به یک تراکنش ارز دیجیتال را ارائه نمی‌دهند. یکی از دلایلی که توکن‌های حریم خصوصی‌ ایجاد شدند، گرفتن حق افراد برای حفظ حریم خصوصی و اعمال آن در تراکنش‌های دیجیتال یا سایر خدمات دیجیتالی غیرمتمرکز است.

دلیل دوم‌ این است که پول نقد نیز باید دیجیتالی شود. از آنجایی که پول نقد در واقع قابل ردیابی نیست مگر‌ این‌که در حساب بانکی واریز شود و از طریق آن حساب خرید شود، نیاز به استفاده از پول نقد در تراکنش‌های غیرمتمرکز نیز وجود دارد. از‌این رو، استفاده از توکن‌های حفظ حریم خصوصی، فناوری بلاک چین را با عملکردهای نقدی ساخته شده ارتقا می‌دهد.

دلیل دیگر تعویض پذیری است: یک توکن کاملاً با توکن دیگر برابر است. به عنوان مثال، اگر یک بیت کوین برای یک تراکنش غیرقانونی استفاده شود، آن بیت کوین “آلوده” می‌شود زیرا توکن‌های بیت‌کوین در نهایت قابل ردیابی است. و اگر شما صاحب آن بیت‌کوین آلوده هستید، ممکن است فروش آن برای شما سخت‌تر شود زیرا بسیاری از صرافی‌ها بیت کوین با چنین سابقه‌ای را نمی‌پذیرند. از سوی دیگر، توکن‌های حریم خصوصی غیرقابل ردیابی هستند. بنابراین، هر توکن بدون توجه به تاریخچه توکن – حتی اگر برای معاملات غیرقانونی استفاده شده باشد، برابر است.

دو جزء کلیدی توکن‌های حریم خصوصی ناشناس بودن و غیرقابل ردیابی بودن است.

ناشناس بودن اطلاعات خصوصی (هویت) کاربر را در هر تراکنش یا سرویس غیرمتمرکز پنهان می‌کند. تراکنش غیر قابل ردیابی باعث می‌شود که اطلاعات تراکنش از اشخاص ثالث غیر قابل ردیابی باشد. به‌این دو دلیل، توکن‌های حریم خصوصی در برخی کشورها مانند کره جنوبی ممنوع است. اگرچه ماهیت توکن‌های حریم خصوصی مرموز به نظر می‌رسد، اما از نظر ارزش و همچنین از نظر اجتماعی شروع به رشد کرده‌اند.

برخی از برجسته‌ترین توکن‌های حریم خصوصی عبارتند از Dash، Monero، Zcash، Beam، Verge و Grin.

قبل از بررسی هر یک از‌ این ارزها برای دیدن‌ این‌که چه چیزی آن‌ها را منحصر به فرد می‌کند، اجازه دهید نگاهی کوتاه به نحوه عملکرد توکن‌های حریم خصوصی بی‌اندازیم.