کاملترین مقاله مونرو
مقدمه:
بلاک چین های عمومی ذاتاً شفاف هستند. برای این که بلاک چین‌ها در یک محیط غیرمتمرکز عمل کنند، هر جفتی باید به طور مستقل قادر به تأیید همه تراکنش‌های خود باشد. یک نگاه به بیت کوین یا اتریوم کافی است تا در مورد میزان عمومی بودن پایگاه داده‌های آن‌ها مطلع شویم.
چنین زیرساختی مزایای متعددی دارد، اما اغلب شامل حریم خصوصی و ناشناس بودن می‌شود. ناظران می‌توانند تراکنش‌های بلاک چین و آدرس‌ها را به صاحبان آدرس‌های شناخته‌شده مرتبط سازند.
این رمز ارز های دارای نام مستعار برای کاربردهای بسیاری مفید هستند. با این وجود، کوین‌های دارای حریم خصوصی شاید برای افرادی که در جستجوی محرمانگی درست مالی هستند، مطلوب‌تر باشند. رمز ارز های خصوصی زیادی که به‌اندازه Monero شناخته‌شده باشند وجود ندارند.
مونرو (واژه‌ای به زبان اسپرانتو به معنای پول) رمز ارزی است که بر اساس اصول غیرقابل لینک پذیری و غیرقابل ره‌گیری ساخته‌شده است. به بیان ساده، شما نباید قادر به ایجاد ارتباط میان دو تراکنش مونرو یا تعیین منبع یا مقصد وجوه باشید.
مونرو این‌گونه است. هنوز از بلاک چین برای ره‌گیری تغییرات وجوه استفاده می‌کند، اما برخی از رمزنگاری‌های مرتب را لوریج می‌کند تا منابع تراکنش، مقادیر و مقاصد را تغییر دهند. اکنون با مقایسه آن با لجر بیت کوین که شبیه به شکل زیر به نظر می‌رسد، آن را به تصویر می‌کشیم:
در مقابل، بلاک چین Monero شبیه شکل زیر است:
در ادامه به بررسی آنچه این نوع ابهام را ممکن می‌سازد می‌پردازیم.
پیشینه مختصری از مونرو:
Monero فورکی از بیت کوین است که رمز ارزی مبتنی بر حریم خصوصی است و در سال 2012 منتشر شد، می‌باشد. Bytecoin اولین پروتکل مبتنی بر CryptoNote بود که یک تکنولوژی منبع باز است که برای جبران برخی از کمبودهای بیت کوین به وجود آمده بود. اساساً این کمبودها استخراج ASIC (استفاده از سخت‌افزار استخراج ویژه) و عدم وجود حریم خصوصی در تراکنش‌ها بود. در این زمان CryptoNote زیربنای بسیاری از رمز ارز هایی را که به دنبال تأکید بر محرمانگی هستند، شکل می‌دهد.
در سال 2014، توسعه‌دهندگانی که با توزیع اولیه Bytecoin مخالف بودند، آن را به یک پروژه جدید با نام Bitmonero فورک کردند. این نام بعدها تغییر یافت و کلمه Bit از آن حذف شد تا به آنچه امروز با نام Monero می‌شناسیم رسید.
عملکرد مونرو به چه صورتی است ؟
هنگامی‌که کلمه Monero را سرچ می‌کنید، عبارات «ring signature» و «stealth address» را خواهید یافت. این دو عبارت ازجمله نوآوری‌های کلیدی هستند که از ناشناس بودن تراکنش‌های Monero پشتیبانی می‌کنند. در این بخش، بازنگری عمیقی از هر دو مفهوم را ارائه می‌کنیم.
امضاهای حلقوی (ring signatures) و تراکنش‌های محرمانه به چه صورتی است؟
یک امضای حلقوی یک امضای دیجیتال است که توسط فردی در یک گروه خاص ایجادشده است. با توجه به امضا و کلیدهای عمومی اعضای گروه، همه می‌توانند تأیید کنند که یکی از حاضرین امضا را ارائه کرده است؛ اما نمی‌توانیم مشخص کنیم کدام یک از آن‌ها است
مقاله چگونه یک راز را فاش سازیم که در سال 2001 منتشر شد و این ساختار را به طور دقیق بیان کرد از مثال کابینه دولت استفاده می‌کند. فرض کنید که باب یکی از اعضای این کابینه است، مدرکی دال بر متهم دانستن نخست‌وزیر دارد. باب قصد دارد به یک روزنامه‌نگار ثابت کند که او عضوی از کابینه است، اما می‌خواهد ناشناس باقی بماند.
او نمی‌تواند با یک امضای دیجیتال معمولی این کار را بکند. زمانی که امضای دیجیتال او را با کلید عمومی مقایسه می‌کنیم، می‌توان با قاطعیت گفت که تنها کلید خصوصی باب می‌توانسته امضای مذکور را ایجاد کند. ممکن است به دلیل فاش‌سازی فعالیت‌های نخست‌وزیر، با عواقب جدی روبرو شود. با این وجود، اگر کلیدهای سایر اعضای کابینه در یک طرح امضاهای حلقوی به‌کاررفته باشند، نمی‌توان شخص ارسال‌کننده پیام را شناسایی کرد. در این صورت می‌توان گفت که یک عضو کابینه اطلاعات را فاش ساخت و اعتباری برای این کار فراهم کرد.
این تکنیک هر زمانی که شما تراکنشی را ایجاد می‌کنید به کار می‌رود و قابلیت انکار باورپذیری را برای شما فراهم می‌کند. هنگام ایجاد آن، کیف پول Monero شما کلیدهای دیگر کاربران را از بلاک چین خارج می‌کند تا حلقه‌ای شکل گیرد. این کلیدها به عنوان عاملی برای فریب به کار می‌روند تا ناظر نتواند تشخیص دهد که کدام یک از اعضای حلقه تراکنش شما را امضا کرده‌اند. در نتیجه، یک غریبه هیچ‌گاه قادر به تعیین این مسئله که محصول خرج شده است یا نه نخواهد بود. در بهترین حالت، می‌توان فهمید که یکی از هشت محصول نمایش داده‌شده در شکل زیر خرج شده‌اند. به محصولات ساختگی در اصطلاح mixin گفته می‌شود.
در تصویر بالا، محصول سبز همان است که واقعاً خرج می‌کنید و محصولات قرمز موارد ساختگی هستند که از بلاک چین جمع کرده‌اید. ازنظر یک ناظر، به نظر می‌رسد که شما می‌توانید همه هشت محصول را خرج کنید.
پیش‌تر این‌گونه بود که محصول موجود در حلقه باید به همان اندازه باشد. در غیر این صورت، تشخیص این که چه اتفاقی افتاده است آسان خواهد بود، درحالی‌که مقدار تراکنش را می‌توان دید. برای مثال، شاید حلقه‌ای داشته باشید که در آن تنها محصولات 2XMR قرار دارند یا تنها 0.5 XMR حلقه را تشکیل می‌دهد.
به‌روزرسانی RingCT (تراکنش‌های محرمانه حلقه) آن را تغییر داد. تراکنش‌های محرمانه در آن قرار داشتند، روشی که در آن تعداد تراکنش‌ها به طور واضح مشخص نبود. ادغام آن در پروتکل Monero سبب ارتقای حریم خصوصی شد، به این معنی که دیگر نیازی به کار کردن با واحدهای مجموعه نیست. اکنون می‌توانید بدون لو دادن اطلاعاتی که هویت شما را فاش می‌سازند، حلقه‌ای ایجاد کنید که محصولاتی با سایزهای مختلف دارد.
آدرس‌های پنهانی:
امضاهای حلقوی منشأ وجوه را پنهان می‌سازند، اما با آدرس‌های عمومی معمولی می‌توان دریافت که این وجوه به کجا می‌روند. اگر هویت شما به یکی از آدرس‌های بلاک چین شما مرتبط است، می‌تواند مشکلی ایجاد شود.
تصور کنید که شما از همان آدرس برای فروشگاه تجارت الکترونیک خود برای هر سفارش استفاده می‌کنید. همه افرادی که سفارشی گذاشته‌اند می‌توانند مقدار موجودی شما را ببینند و آدرس تجاری شما را به دیگران بدهند. این کار شما را به یک هدف مبدل می‌سازد. آدرس‌های پنهان مقصد وجوه را مخفی می‌کنند. آن‌ها فرستنده را مجبور می‌سازند تا یک آدرس یک‌بارمصرف بر اساس آدرس عمومی به‌کاررفته برای تراکنش مذکور، تولید کند. آدرس عمومی چیزی شبیه نمونه زیر است:
41mT1gUnYHK6mDAxVsKeB7SP9hVesbESbWcupd7mMYC73GL4nSgsEwTGKHGT7GKoSEdMKvs8Fdu1ufPJbo5BV4d1PfYiEew
اگر در اکسپلورر بلاک Monero به دنبال آدرس می‌گردید، خواهید فهمید که نمی‌توان هیچ تراکنشی را به آن مرتبط ساخت. علت این است که زمانی که یک فرستنده قصد ارسال وجوه را به شما دارد، با انجام مقداری محاسبات ریاضی همراه با مورد بالا، یک آدرس پنهانی ایجاد می‌کند. زمانی که XMR ارسال می‌کند، آن را به یک آدرس جدید در بلاک چین می‌فرستد. هر آدرس ایجادشده با آدرس قبلی تفاوت دارد و به یکدیگر متصل نمی‌شوند.
بااین‌وجود، دودسته اطلاعات دارید که می‌توانید استفاده کنید: کلید بازدید خصوصی (private view key) و کلید خرج کردن خصوصی (private spend key). همان‌گونه که از نام آن‌ها می‌توان فهمید، view key به شما امکان دیدن همه تراکنش‌های مربوط به آدرس شما را می‌دهد. شما می‌توانید آن را برای نظارت بر وجوه دریافتی به دیگران نیز بدهید (برای مثال حسابدارتان). Spend key را معمولاً همان کلید خصوصی می‌توان در نظر گرفت که برای خرج کردن کوین‌های خود از آن استفاده می‌کنید.
Monero به صورت پیش‌فرض حریم خصوصی را به عنوان خط‌مشی خود دارد به این معنا که شما باید از آدرس مخفی استفاده کنید؛ بنابراین با اینکه لجر عمومی به صورت خودکار مخفی می‌شود، می‌توانید تراکنش‌های خود را برای طرف‌های انتخابی خود واضح سازید.
تفاوت مونرو با بیت کوین چیست؟
Monero و بیت کوین به عنوان رمز ارز، شباهت‌هایی با یکدیگر دارند؛ اما در واقعیت هر یک ویژگی‌های مختص به خود نیز دارند.
قابلیت تعویض:
قابلیت تعویض منبع مغایرت‌های بزرگ در حوزه بیت کوین است. این ویژگی به قابلیت تعویض‌پذیری یک رمز ارز خوب با یک رمز ارز خوب دیگر اشاره دارد. برای مثال طلا قابل معاوضه محسوب می‌شود زیرا می‌توانید یک اونس طلای خود را با طلای فرد دیگری مبادله کنید و هنوز نیز به همین صورت است. برعکس، یک اثر شاهکار هنری مانند مونالیزا قابل تعویض نیست زیرا نمونه دیگری مانند آن نیست.
در بسیاری از ارزهای دیجیتال، تعیین تعویض‌پذیری چالش برانگیزتر است. واحدها در بیت کوین در سطح پروتکل تعویض‌پذیر هستند، زیرا نرم‌افزار تمایزی میان هر واحد BTC ایجاد نمی‌کند. در سطح سیاسی و اجتماعی تردید بیشتری وجود دارد. برخی ادعا می‌کنند که بیت کوین غیرقابل تعویض است زیرا هر محصولی منحصربه‌فرد است، درحالی‌که دیگران می‌گویند اهمیتی ندارد.
ازآنجایی که بلاک چین بیت کوین شفاف است، جزئیات تراکنش همچون مقادیر و مقاصد را می‌توان ره‌گیری کرد. فرض کنید که شما یک اسکناس 5 دلاری را به‌عنوان پول خرد در یک خواروبارفروشی دریافت کرده‌اید. ممکن است اسکناس مذکور در یک تراکنش مجرمانه در ده تراکنش پیش از آن مورد استفاده قرارگرفته باشد، اما این استفاده در کاربرد کنونی اسکناس مذکور تأثیری ندارد. در مورد بیت کوین مواقعی بوده است که کوین‌ها به دلیل پیشینه نادرست خود پذیرفته نشده‌اند یا توقیف شده‌اند. حتی اگر کاربران از گذشته تراکنش‌ها آگاه نیستند، بازرسی‌های زنجیره‌ای می‌توانند کوین‌های مذکور را در لیست سیاه قرار دهند و بر کاربردپذیری آن‌ها به‌عنوان ارز تأثیر بگذارند. به همین دلیل است که برخی بیت کوین را یک دارایی غیرقابل تعویض می‌دانند.
در برخی از چرخه‌ها، تصور می‌شود که این اقدامات می‌توانند برخی از ویژگی‌هایی که تصور ما از رمز ارز های لجرهای عمومی را تشکیل می‌دهند، بشکنند. کوین‌های «تمیز» که به تازگی استخراج شده‌اند (و هیچ پیشینه‌ای ندارند) از کوین‌های پیشین که کثیف‌تر هستند، ارزش بیشتری دارند.
کسانی که با پروفایل کردن کوین‌ها مخالف هستند اعتقاددارند که این کار از روش‌های غیرقابل اطمینان و سلیقه‌ای برای تحلیل استفاده می‌کند. درواقع ابزارهای مخصوص coin mixing و CoinJoining که هر دو منبع وجوه را نامشخص می‌سازند، بیشتر در دسترس کاربران نهایی قرار می‌گیرند.
Monero از همان آغاز این کمبودها را نداشت. از آنجایی که ناظران نمی‌توانند در مورد مبدأ یا مقصد وجوه چیزی بگویند، شاید بیشتر شبیه پول نقد باشد تا کوین‌های بدون حریم خصوصی. حتی در کسب و کارهای با خط مشی‌های تحلیلی جالب‌توجه، XMR ناشی از تراکنش‌های غیرقابل اعتماد رامی توان بدون انتشار مبادله کرد.
با این وجود، حریم خصوصی افزوده monero هزینه‌ای دارد. تراکنش‌ها بزرگ‌تر هستند، به این معنی که موانع مهمی وجود دارند که باید پیش‌ازاین که سیستم بتواند masses را تطبیق بدهد، از میان برداشته شوند.
تعویض‌پذیری قدرتمند آن، برای رمز ارز بدنامی زیادی ایجاد کرده است که از بیت کین نیز به عنوان پول انتخابی توسط مجرمان سایبری درگیر در cryptojacking (رمز ارز ربایی)، ransomware (باج افزار) و تراکنش‌های دارک وب، پیشی گرفته است.
بلاک‌ها و استخراج
مونرو نیز مانند بیت کوین از اثبات کار برای افزودن بلاک‌ها به تراکنش‌های بلاک چین استفاده می‌کند. این رمز ارز نیز همچون پروتکل‌های مبتنی بر CryptoNote طراحی‌شده است تا در برابر ASIC مقاوم باشد. هدف از این کار این است که تا از سلطه استخرهای استخراج تخصصی و سخت‌افزار استخراج با عملکرد بالا جلوگیری شود.
هدف الگوریتم اثبات کار Monero (اخیراً از CryptoNight به RandomX تغییر کرده است)، منصفانه‌تر ساختن سیستم از طریق حمایت از استخراج CPU و تضعیف تأثیرپذیری GPU است. منطقی که پشت این قضیه قرار دارد این است که استخراج بهتر توزیع خواهد شد زیرا کامپیوترهای خانگی مصرف‌کنندگان رقابتی باقی می‌مانند. علیرغم این مسئله، نیروی هشینگ در استخرهای استخراج نسبتاً متمرکز باقی می‌ماند.
با توجه به سایز بلاک، مونرو برعکس 4 میلیون در واحدهای بلاک، یک سرمایه ثابت ندارد. در عوض، یک اندازه بلاک دینامیک دارد، به این معنی که بلاک‌ها می‌توانند برای مطابقت با تقاضای بیشتر توسعه یابند. همچنین اگر تقاضا کاهش یابد، اندازه مجاز کمتر خواهد شد. اندازه با نگاه کردن به‌اندازه متوسط صدها بلاک پیشین (که هر دو دقیقه یک‌بار به طور متوسط استخراج می‌شوند) محاسبه می‌شود. ماینرها می‌توانند بلاک‌هایی تولید کنند که از محدوده فراتر رود، اما پاداش کمی دریافت خواهند کرد.
باید توجه داشت که عرضه مانند بیت کوین محدود نیست. Monero برنامه پاداش بلاک کاهشی دارد، اما هیچ‌گاه به صفر نمی‌رسد. در عوض یارانه بلاک مبلغ ثابتی خواهد ماند تا حاضرین را ترغیب به حفظ بلاک‌های استخراج کند.
Hard forks:
می‌توان تفاوت جالب دیگری را میان بیت کوین و Monero در سطح حاکمیت دید. بیت کوین تا حدی برخلاف فورک‌ها (forks) است تا حدی که حتی به‌روزرسانی‌های ساده برای مدت طولانی پیش از اجرا، مرد بحث قرار می‌گیرند؛ اما دلیلی برای این کار وجود دارد. توسعه‌دهندگان بیت کوین باید گاهی محافظه‌کار باشند تا از ثبات، امنیت و غیرمتمرکز بودن سیستم مطمئن شوند.
البته فورک‌ها مکانیسم‌های به‌روزرسانی پروتکل هستند. آن‌ها اغلب برای حل باگ‌های بحرانی یا افزودن ویژگی‌های جدید لازم هستند. با این‌وجود، در بیت کوین، کاربران ترجیح می‌دهند تا از آن‌ها دوری جویند، زیرا می‌توانند سبب اختلاف شوند و تهدیدی برای غیرمتمرکز سازی محسوب شوند. در کل، hard forks در بیت کوین زمانی ری می‌دهند که یک گروه بخواهد یک رمز ارز جدید را از شبکه موجود به وجود آورد. به علاوه، آن‌ها معمولاً برای چشم‌پوشی از آسیب‌پذیری‌های فوری اختصاص می‌یابند.
با این وجود در Monero، هارد فورک های فراوان بخشی از برنامه هستند. این موضوع این اطمینان را به وجود می‌آورد که نرم‌افزار می‌تواند به سرعت با تغییرات سازگاری یابد و به روزرسانی‌های امنیتی را آغاز کند. ازنظر برخی، به روزرسانی‌های «اجباری» پروتکل نقطه‌ضعف به شمار می‌روند، اگرچه هارد فورکهای Monero همان‌گونه که گاهی در دیگر رمزارز‌ها مفهوم منفی نشان می‌دهند، در اینجا این‌گونه عمل نمی‌کنند. منظور این نیست که بدون خطا هستند، بلکه وجود هارد فورک های فراوان، ریسک آسیب‌پذیری ناآگاهانه را افزایش می‌دهند و می‌توانند کاربران به‌روز نشده را از شبکه خارج سازند.
توسعه Monero:
توسعه Monero مانند بیت کوین برای همه انجام می‌شود. همه می‌توانند به کد منبع و مستندسازی کمک کنند. اجتماع تصمیم می‌گیرد که کدام ویژگی‌ها را اضافه کند، حذف کند یا تغییر دهد. در هنگام نوشتن، پروژه بیش از 500 کمک‌کننده دارد. تیم اصلی توسعه از توسعه‌دهندگانی همچون ریکاردو اسپاگنی (aka FluffyPony)، فرانسیسکو کاباناس (ArticMine) و نام های مستعاری مانند NoodleDoodle، othe و binaryFate تشکیل یافته است.
سیستم جذب سرمایه جمعی (CCS) برای افزایش وجه به کار می‌رود. کاربران می‌توانند ایده‌هایی را نشر دهند که در صورت پذیرش توسط جامعه، تحت یک دوره جذب سرمایه قرار می‌گیرند. درحالی‌که نقطه عطف‌های مشخص پروژه را به ثمر می‌رسانند، وجوه به افراد مسئول پرداخت می‌شوند.
کلام آخر:
برای سال‌ها، Monero(XMR) به عنوان رمز ارز اصلی برای افرادی محسوب می‌شده است که به دنبال ضمانت‌های قوی برای حریم خصوصی بوده‌اند. جامعه‌ای از توسعه‌دهندگان که خود را به افزایش محرمانگی تراکنش‌های کاربران خود اختصاص داده‌اند وجود دارد. به روزرسانی‌های جدید (مانند ادغام Kovri) به دنبال افزایش لینک ناپذیری و غیرقابل ره‌گیری بودن رمز ارزها بوده‌اند
مطالب زیر را حتما مطالعه کنید
تاریخچه ارز متیک
آموزش ترید با گوشی اندروید و آیاواس
آموزش تحلیل فاندامنتال ارز دیجیتال
روند های برگشت بازار و تکنیک رول سوشی
چگونه ارز دیجیتال بخریم با گوشی؟
دیدگاهتان را بنویسید