Web1 یا Web1.0 اینترنت اولیه است. این اینترنت از صفحات HTML استاتیک ساخته شد که زبان ساختاری وب است و اطلاعات را به‌ صورت آنلاین به تصویر کشید. Web1 بر روی یک زیرساخت کاملاً غیرمتمرکز اجرا شد که در آن همه می‌توانستند میزبان یک سرور باشند، اپلیکیشن بسازند و اطلاعات را بدون سانسور کردن توسط gatekeeper ها منتشر کنند. کاربران Web1 می‌توانستند از طریق مرورگرهای وب اطلاعات را سرچ کنند.

Web2 برخلاف Web1 متمرکز است و تولید محتوا تمرکز اصلی آن بود و در انحصار شرکت‌های بزرگ و موفق تکنولوژیکی قرار داشت.

در اواخر دهه 90 میلادی، دیتابیس‌ها، server-side processing، فرم‌ها و شبکه‌های اجتماعی همه اینترنتی تعاملی‌تر تحت عنوان Web2 یا Web2.0 را تشکیل دادند. این نسخه فعلی اینترنت است که مناسب تولید محتوا است. فرقی ندارد که یک نویسنده، عکاس یا اینفلوئنسر باشید، می‌توانید به‌آسانی کار خود را به دنیای Web2 به‌صورت موردی نشان دهید.

تأمین‌کنندگان سرویس همچون ورد پرس و Tumblr به مردم پلتفرمی را ارائه می‌کنند تا محتوا تولید کنند، درحالی‌ که شرکت‌های شبکه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک و توییتر به مردم اجازه برقراری ارتباط با دیگران در سراسر دنیا را می‌دهند. به‌علاوه، دسترسی اینترنت موبایل و عمومی‌سازی تلفن‌های هوشمند امکان استفاده آسان از محتوا را به دیگران می‌دهند.

 شرکت‌های مبتنی بر Web2 مزایای این تحول اینترنتی را جمع‌آوری کرده‌اند. شرکت‌ها علاوه بر مزایا، دیتابیس بزرگی از کاربران را نیز ایجاد کرده‌اند. شرکت‌های بزرگ‌تر مانند گوگل و فیس‌بوک شرکت‌های کوچک را خریده‌اند و یک شبکه جهانی مرکزی از کاربران و دیتای آن‌ها را جمع‌آوری کرده‌اند.

اگر مشکلات کنونی Web2 را بررسی کنیم، متوجه می‌شویم که Web3 مرحله منطقی بعد است برای ارتقای اینترنت برای کاربران. با لوریج سازی تکنولوژی‌های همتا به همتا مانند بلاک چین، واقعیت مجازی (VR)، اینترنت اشیا (IoT) و نرم‌افزار اوپن سورس، هدف Web3 کاهش قدرت شرکت‌هایی است که در زمینهٔ Web2 فعال هستند. کاربران با غیرمتمرکزسازی می‌توانند کنترل محتوای خود و مالکیت دیتای خود را باز پس گیرند.

از آنجایی‌ که مالکیت داده‌ها یکی از تمرکزهای Web3 است، کاربران قادر به بازپس‌ گیری کنترل داده‌های خود و حتی نقد کردن آن در صورت تمایل هستند.